Margot (23 jaar) werd vorig jaar oktober wakker met verschrikkelijke hoofdpijn. Ze moest overgeven en kon geen licht meer verdragen. De huisarts dacht dat ze migraine had. Margot zelf ook.
“Een paar dagen voor mijn opname in het ziekenhuis werd ik wakker met hoofdpijn. Dit werd steeds erger. Ik moest overgeven en geen licht meer verdragen. Ik lag alleen maar in bed met de gordijnen dicht. Mijn huisarts dacht dat ik migraine had en dit geloofde ik zelf ook. De klachten werden steeds erger en ik kreeg zelfs last van uitvalsverschijnselen. Ik kon de rechterkant van mijn lichaam niet meer goed gebruiken. Al mijn kracht was weg.
Een bloedprop blokkeerde de afvoerende bloedvaten in mijn hersenen.
Mijn moeder en broer hebben me daarna naar het ziekenhuis gebracht, omdat zij het niet vertrouwden. Gelukkig hebben ze dat gedaan, omdat de dokters ontdekten dat ik een sinustrombose had. Een bloedprop blokkeerde de afvoerende bloedvaten in het voorste deel van mijn hersenen. Ik was ook uitgedroogd, want ik had veel overgegeven. In het ziekenhuis kreeg ik bloedverdunners en zware pijnstilling. De hoofdpijn was ondragelijk, waardoor ik veel niet heb meegekregen. Ik sliep veel en was blij als ik weer pijnstilling kon krijgen. Ook ben ik in het ziekenhuis een keer bijna flauwgevallen, omdat ik zo zwak was. Ik heb toen nog een scan gehad, omdat ze bang waren dat ik een epileptische aanval kon krijgen. Gelukkig was dat niet het geval.
Mijn vriend, en mijn moeder en broer kwamen elke dag langs. Ook andere familieleden kwamen langs en ik kreeg veel kaartjes. Dat was ontzettend fijn! In het ziekenhuis kreeg ik goede begeleiding. Ik kreeg zelfs een rollator, omdat ik niet goed kon lopen. Het was raar om als 22-jarige met een rollator te lopen. Gelukkig konden we er grapjes om maken!
Trombose krijgt mij niet klein
Na 6 dagen mocht ik weer naar huis toe. Ik had nog hulp nodig, omdat ik erg zwak was. En ik had nog steeds erge hoofdpijn en moest soms overgeven. Ook kwam de trombosedienst langs, omdat ik bloedverdunners slikte en ze mijn INR wilden weten. Een paar weken daarna heb ik geleerd om mezelf te prikken, zodat ik via een apparaat mijn INR kon checken. Dit kon ik via de telefoon doorgeven aan de trombosedienst. Dat zorgde voor mij voor wat meer zelfstandigheid.
Ik heb geprobeerd zo snel mogelijk mijn leven weer op te pakken. Een paar dagen nadat ik uit het ziekenhuis was, ben ik naar een restaurant gegaan om een kopje thee te gaan drinken. Dat was spannend! Door steeds een stapje verder te gaan, heb ik aan mezelf laten zien dat trombose mij niet klein krijgt.
Factor V Leiden
Verder is er ontdekt wat de sinustrombose heeft veroorzaakt. Ik heb een bloedstollingsafwijking, Factor V Leiden. Daarnaast slikte ik ook de anticonceptiepil. Deze combinatie heeft de sinustrombose veroorzaakt. Inmiddels ben ik andere bloedverdunners gaan slikken, waarbij ik mezelf niet meer hoef te prikken. Ook zijn mijn familieleden bezig om zichzelf te laten testen op Factor V Leiden, omdat dit een erfelijke bloedstollingsafwijking is. Inmiddels zijn we erachter dat het bij mijn moeders kant vandaan komt. Mijn moeder heeft haar hele leven de anticonceptiepil geslikt en nooit last van trombose gehad. Het hebben van een bloedstollingsafwijking betekent niet direct dat je trombose krijgt. Ik heb vooral pech gehad. Het onderzoek naar factor V Leiden in mijn familie blijft doorgaan, omdat het handig is om te weten. Ze kunnen letten op de risicofactoren, waardoor de kans op trombose vermindert. Ze hoeven dan niet hetzelfde mee te maken als ik.
Ik werd eraan herinnerd hoe kort het leven kan zijn
Eerlijk gezegd was het zwaar en dat is het soms nog steeds. Ik kan niet goed tegen prikkels, waardoor ik soms (lichte) hoofdpijn krijg. Ook kan ik soms wazig gaan zien en me niet goed concentreren. Hierdoor heb ik een half jaar van mijn studie moeten missen. Inmiddels studeer ik weer een beetje. Volledig studeren lukt me niet goed en soms maakt me dat verdrietig en boos. Na de zomervakantie hoop ik weer volledig te gaan studeren.
Ik heb al veel in mijn leven meegemaakt, want mijn vader is op mijn 17e overleden aan kanker. Weer werd ik eraan herinnerd hoe kort het leven kan zijn. Ik heb hem erg gemist toen ik in het ziekenhuis lag en de herstelperiode daarna. Toch lukt het me om positief te blijven, omdat ik graag wil dat hij trots om me kan zijn. In het ziekenhuis zeiden ze dat ik volledig zal herstellen. Ik kan dus weer mijn ‘oude’ leven gaan oppakken. Dat is al voor een groot deel gelukt en daar ben ik trots op!”
