De 18-jarige zoon van Maria* kreeg toen hij 5 jaar was de diagnose ADHD. Een gebeurtenis met impact, voor het hele gezin. Met veel geduld, aandacht en liefde lukte het Maria om hem een veilige thuishaven te bieden.
Wanneer had u door: er is iets met mijn kind aan de hand?
“Eigenlijk vanaf zijn geboorte. Ik heb nog een oudere zoon en bij Roy voelde alles vanaf het begin af aan anders. Hij huilde vaak, leek niet tevreden te krijgen. Ook was hij geregeld gefrustreerd, want hij wilde zo veel en zo snel. Met tien maanden kon Roy al lopen. Verder was hij ongeremd en onvoorspelbaar. Het was een kind dat de wereld ontdekte met zijn mond, letterlijk. Van kamerplanten tot slakken en steentjes, álles moest worden geproefd. Ik moest hem altijd in de gaten houden.”
Hoe was het om de diagnose te horen?
“Verdrietig. Je kind heeft een aandoening, dat is nu eenmaal verre van leuk. Tegelijkertijd was er ook opluchting en bevestiging. Zie je wel, er is inderdaad iets met mijn kind aan de hand. Vervolgens ben ik heel praktisch geworden. Hoe kan ik mijn zoon het beste ondersteunen? Ik wilde Roy een veilige thuishaven bieden, er echt voor hem zijn. Daarom ben ik lange tijd gestopt met werken. Iedere dag na school creëerde ik thuis een momentje samen met thee en koekjes, om zo de dag door te nemen. Dat lukte niet altijd, Roy is nu eenmaal geen makkelijke prater. Maar tijdens de afwas kwam hij vaak wel meer los. Met de jaren vind je een weg, maar nog steeds zijn we af en toe zoekend. Iedere leeftijd heeft zijn uitdagingen.”
Hoe belangrijk is een tijdige diagnose en passende behandeling?
“Heel erg. Zo merkte ik in groep 3 al dat Roy problemen had met lezen en schrijven. Dat heb ik toen aangekaart op school. ‘Volgens mij is hij dyslectisch.’ Maar ze wilden dat pas in groep 8 testen. Dat bleek inderdaad aan de hand te zijn, evenals dysgrafie. Maar ja, dan ben je dus al wel vijf jaar verder. Als er eerder was ingegrepen, was Roy z’n basisschooltijd wellicht beter geweest.”
Wat wilt u andere ouders meegeven?
“Wees met je partner een team, het is belangrijk om op één lijn te zitten. Thuis moeten er strikte regels zijn, want hoe meer structuur en hoe meer duidelijkheid, hoe beter. Verder is het een kwestie van veel liefde geven, je kind vaak aanraken en knuffelen. Laat ze voelen dat ze geliefd zijn, ook al zijn ze ‘anders’. En vergeet niet te genieten. Want hoe zwaar het soms ook is, kinderen met ADHD zijn ook zó mooi. Hun grote creativiteit, hun zuivere intuïtie en hun bijzondere blik op de wereld… Prachtig!”
Wegens privacy redenen is Maria* een fictieve naam. Haar gegevens zijn bij de redactie bekend.
