Dat Kim ook als ze niet menstrueerde bloed verloor, vond ze raar. Het was niet heel veel, maar toch. Ze maakte een afspraak met de huisarts. Ze was negenendertig jaar en in augustus werd ze veertig en zou de oproep voor het uitstrijkje voor het bevolkingsonderzoek op haar deurmat ploffen.
De huisarts wilde niet wachten tot augustus en maakte een uitstrijkje. De uitslag was PAP 3b. Kim (nu 46) werd doorgestuurd naar het ziekenhuis waar ze twee weken later een afspraak had over de behandeling die haar stond te wachten. Nietsvermoedend ging ze er op een maandag heen en kreeg te horen dat ze baarmoederhalskanker had. De grond verdween onder haar voeten.
“Daar zat ik: ik was alleen, ik zou immers praten over de behandeling. Dit had ik niet zien aankomen.” Ze kon in dezelfde week op donderdag terecht in het AMC. “Ik was zo geschrokken en dacht: ik kan niet naar huis. Ik kan mijn zoon en dochter van toen negen en twaalf jaar nu niet vertellen wat er aan de hand is, ze moeten me zo niet zien.” Ze reed naar haar werk, werd daar opgevangen en pleegde de nodige telefoontjes. “Ik belde een paar mensen en steeds weer huilde ik even als ik zei dat ik kanker had.”
Toen ze wat rustiger was, ging ze naar huis. Zonder tranen, omdat ze wist dat haar kinderen daarvan overstuur zouden raken, vertelde ze haar zoon en dochter dat ze kanker had. Haar zoon hoorde haar aan en ging verder met spelen. “Ik vroeg hem of hij wist wat het was; hij kon het me haarfijn uitleggen. ‘Mam, kan je beloven dat je niet doodgaat?’ vroeg mijn dochter. Het sneed me door mijn ziel.”
Brachytherapie
De behandeling werd doorgesproken en de gynaecoloog stelde een Wertheim voor, het zou een lange en zware operatie worden. Na de operatie vertelde de arts dat de kanker was uitgezaaid en dat zij tweeënveertig lymfeklieren had verwijderd. Verder had zij alles laten zitten, omdat Kim nu aanvullende behandeling nodig had. Een maand na de operatie maakte Kim zich op voor zes weken dagelijks bestralingen, een keer in de week een chemokuur en tenslotte brachytherapie. “Ik werd dus inwendig bestraald en dat was loodzwaar. Van donderdag half negen ’s ochtends tot vrijdag vier uur ’s middags moest ik tijdens die behandeling liggen en mocht ik niet bewegen. De laatste uren waren afzien. Echt afzien.”
Net na de loodzware behandeling kreeg de dochter van Kim, destijds 12 jaar oud, de oproep om zich te laten vaccineren. “Vanzelfsprekend heb ik nooit getwijfeld of ik mijn dochter moest laten vaccineren. Dit was mijn kans om haar te beschermen. Wel hebben we het natuurlijk besproken, vooral omdat mijn dochter een hekel heeft aan naalden.
Ook de zoon van Kim krijgt binnenkort zijn derde vaccinatie. “Dit bekostig ik zelf, omdat jongens niet in het rijksvaccinatieprogramma zitten. Dat begrijp ik overigens niet: meisjes maken minder kans op baarmoederhalskanker als jongens ook gevaccineerd worden. Daarnaast voorkomt het HPV-vaccin ook andere soorten kanker, zoals penis-, anus- en keelkanker. Hopelijk wordt het advies van de Gezondheidsraad snel overgenomen, zodat ook de vaccinatie voor jongens in het rijksvaccinatieprogramma komt.
Inmiddels is Kim zes jaar verder en is de kanker weggebleven. “Ik wil alle meisjes op het hart drukken om zich te laten vaccineren. En hopelijk in de nabije toekomst jongens ook. Als je te laat bent zijn de gevolgen immens. Als het HPV-vaccin destijds beschikbaar was geweest had ik mij zonder twijfel laten vaccineren. Als je die ellende kunt voorkomen, dan wil je dat toch?”
Meer weten over baarmoederhalskanker? Lees hier het ervaringsverhaal van Chantal.
