Marja Overvest was zestig jaar toen ze de diagnose ‘ziekte van Parkinson’ kreeg. Op dat moment had ze haar baan al verloren. Tegenwoordig is ze actief als bestuurslid binnen de Parkinson Vereniging.
Wat waren de eerste signalen van de ziekte?
“Ik had een ontzettend leuke, veeleisende, leidinggevende functie. Toen ik ongeveer 58 jaar oud was, merkte ik dat ik wat meer tijd nodig had om mijn werk te doen. Ik kon me niet zo goed focussen. Toen dacht ik nog ‘joh, je werkt heel hard, je bent gewoon wat oververmoeid’. Dat ik ook een lichte trilling had van mijn linkerarm en dat mijn been soms wat traag was, liet ik buiten beschouwing. Als je zo jong bent, denk je niet aan parkinson.”
Wanneer legde je die connectie wel?
“In 2012 was er in mijn bedrijf een grote reorganisatie. Als leidinggevende was ik daar actief bij betrokken. Uiteindelijk bleek dat ook ik mijn baan zou verliezen. Eerst dacht ik nog ‘nu kan ik even tot rust komen’. Ik ging ervan uit dat ik me snel beter zou voelen. Het tegendeel gebeurde. Mijn klachten, vooral de mentale, werden erger. Ik ging naar de dokter en werd uitgebreid onderzocht. Driekwart jaar na mijn ontslag kreeg ik de diagnose ziekte van Parkinson.”
Dat de ziekte zowel lichamelijke als geestelijke beperkingen heeft, daarvan was ik me nooit bewust geweest
Hoe voelde het om die diagnose te krijgen?
“Eigenlijk als een opluchting. Het was of alle puzzelstukjes op hun plaats vielen. Nu snapte ik waarom ik me niet zo goed kon focussen en me vaak zo moe voelde. Al die klachten werden veroorzaakt door de ziekte. Het probleem was wel dat ik niet zoveel wist over parkinson. Ik dacht eigenlijk, waarschijnlijk net als heel veel anderen, dat je vooral veel trilt en dat je gezicht wat emotielozer wordt. Dat de ziekte zowel lichamelijke als geestelijke beperkingen heeft, daarvan was ik me nooit bewust geweest. Vandaar dat ik op zoek ging naar informatie.”
Waar vond je die informatie?
“Bij de Parkinson Vereniging. Ik heb dankzij hen ook een cursus kunnen volgen ‘Parkinson, houd je aandacht erbij’. Dat is een cursus die echt gaat over de mogelijke beperkingen in het denken. Het wordt ook wel de ziekte van de traagheid genoemd. Traagheid in je lichamelijke activiteiten maar ook traagheid in het denken. Ik was langzamer in het verwerken van allerlei prikkels en het verwerken van informatie. Die cursus was voor mij een nieuw startpunt.”
Waarom een nieuw startpunt?
“Door duidelijk te maken aan mijn omgeving wat mij wel en vooral wat mij niet lukt en waarbij ik dus hulp nodig heb, maak ik het makkelijker voor hen en voor mezelf. Als je parkinson hebt, moet je zien te balanceren tussen je kracht en je onmacht. Ik heb nog altijd de regie over mijn leven. Ik voel me zelfs meer Marja dan voorheen. Vroeger werd ik, door die drukke baan bijvoorbeeld, geleefd. Nu bepaal ik zelf waar ik mijn tijd en energie aan besteed. Ik voel me een levenskunstenaar. Binnen mijn beperkingen doe ik zoveel mogelijk dingen waar ik me goed bij voel.”
