Omgaan met alopecia zonder kopzorgen 

Veronique Pardoen werd drie jaar geleden van top tot teen kaal door alopecia. Maar dat verlies wist ze om te zetten in iets positiefs. Met haar website What The Hair Loss en Instagram inspireert ze anderen met tips en échte verhalen. 

Hoe kwam je erachter dat je alopecia hebt? 

“Ik werd op een maandagochtend wakker met plukken haar op mijn kussen. Toen dacht ik nog dat ik gewoon wild geslapen had. Binnen tweeëneenhalve week kwamen er steeds meer kale plekken bij en werd mijn haar steeds dunner. Bij een haarwerkspecialist kreeg ik de vraag of ik het haar wat er nog zat, zou willen houden. Ik was daar heel radicaal in: zonder te weten waarom, besloot ik om alles eraf te halen. Dit is nog steeds de beste keuze die ik heb gemaakt. Achteraf vond ik het uitvallen veel erger dan het kaal zijn.” 

Op je site schrijf je dat het een hele zoektocht was om jezelf terug te vinden. Wat “ontbrak” er aan jezelf voor je gevoel, los van je haren? 

“Je haar voelt toch als een groot deel van je vrouwelijkheid. Ik stond vroeger bekend om mijn mooie bos haar. Dat maakte het heel lastig om mezelf terug te vinden. Als ik nu kaal de deur uitga, heb ik altijd grote oorbellen in. Daarnaast ben ik qua kleding, make-up en schoenen veel meer bezig met wat er vrouwelijk uitziet. Als ik mijn haarwerk draag, maakt dat minder uit. Dan kan een grote trui ook prima.”  

Waar liep je verder tegenaan? 

“Het verliezen van mijn wenkbrauwen vond ik het ergste: die doen heel veel voor je gezichtsuitdrukking. Ook over de functie van wimpers had ik nooit nagedacht. Maar als het regent, dan druppelt dat dus regelrecht je ogen in. In die tijd ben ik wenkbrauwen gaan tekenen en wimpers gaan plakken. Nu ik erop terugkijk: ik heb de eerste negen maanden mijn wenkbrauwen een centimeter te hoog getekend. Ik heb dus al die tijd verbaasd gekeken. Ook niemand die daar iets van zegt, hè.” [lacht] 

Wat was voor jou het omslagpunt om je alopecia op een positieve manier aan te pakken? 

“Op een gegeven moment heb ik tegen mezelf gezegd: deal with it. Er is nou eenmaal niets te doen tegen alopecia. Toen ben ik veel naar mezelf in de spiegel gaan kijken: met make-up, zonder make-up, met haarwerk, zonder haarwerk… Op het moment dat je zelf aan je uiterlijk gewend bent, is het voor anderen ook makkelijker. Als je uitstraalt dat je jezelf zielig vindt, dan gaan anderen dat ook vinden en hier ook naar handelen. Ik ben in die tijd ook in gesprek gegaan met een psycholoog. Die heeft mij ook handvaten gegeven waar ik nog steeds heel veel aan heb als ik een off-day heb.” 

Zoals? 

“Bijvoorbeeld het 5G-schema: dat geeft inzicht in de samenhang tussen je gevoel en ratio. Stel iemand staart je aan op straat. De eerste maanden dacht ik vooral dat diegene mij lelijk of raar vond. Of dat ze door mijn kale hoofd dachten dat ik kanker had. Maar je kan dat ook omdraaien: misschien vindt diegene mij juist heel knap of vindt hij of zij mijn oorbellen mooi. Natuurlijk, die negatieve gedachten omzetten in iets positiefs is soms enorm moeilijk. Maar ik spreek uit ervaring: oefening baart kunst.”  

Wat is verder goed advies voor vrouwen die strugglen met de acceptatie van alopecia? 

“Wen aan je nieuwe uiterlijk! Kijk in de spiegel tot je ziet wat voor jóu werkt. Blijf bij jezelf en doe het niet voor anderen. Maar voor iedereen is het natuurlijk anders. Daarom bied ik op mijn website ook een KAAL KOPJE KOFFIE aan waarbij ik vrouwen help om zichzelf en hun zelfvertrouwen weer terug te vinden. Naast de onwijs leuke reacties, vind ik het echt te gek om te mogen doen. Uiteindelijk heeft alopecia mij meer positieve dingen opgeleverd dan negatieve.”