Stel, je krijgt op 22-jarige leeftijd de diagnose ongeneeslijke longkanker. Hoe gaat het leven daarna verder? Eva Hermans-Kroot (25) dealt er inmiddels 2,5 jaar mee en vertelt eerlijk over de impact van kanker. Maar ze koestert ook mooie herinneringen.
2,5 jaar geleden hoort Eva dat ze ongeneeslijk ziek is. “Op dat moment dacht ik nog dat ik beter kon worden. Er heerste een stukje ongeloof.” Eind 2022 vertelt een arts haar dat ze waarschijnlijk nog 8 maanden te leven heeft. “Ik ben er nog steeds”, lacht ze. “Maar de impact van de kanker is tot op de dag van vandaag groot.”
Stabiel
Hoe ga je als jonge vrouw om met een ongeneeslijke diagnose? “Sinds ik ziek ben, leef ik met de dag. Dat is iets heel moois. Vroeger plande ik mijn toekomst, spaarde ik geld voor een huis en focuste ik op mijn relatie en droomde ik van het krijgen van kinderen. Dat heb ik losgelaten.” Daarnaast vindt Eva tegenwoordig, ondanks haar ADHD, veel meer rust in het leven. “Natuurlijk ben ik door chemo en medicatie een stuk vermoeider. Maar de drukte in mijn leven is weg.”
Volgens Eva gaat het momenteel goed met haar. “Al zit er wel een belangrijke scan aan te komen. Goed is bij mij wel relatief, goed betekent namelijk stabiel. Ik hoop dat de volgende scan ook een ‘stabiele’ is.” De afgelopen 2,5 jaar hadden voor Eva heel veel hoogtepunten. Ze trouwde met haar jeugdliefde Matthijs, behaalde haar diploma, bezocht de Formule 1 en reisde naar Curaçao. “Mijn bruiloft zou ik eigenlijk iedere week opnieuw willen beleven. Op die dag bestond mijn ziekte niet.”
Vrijwilligerswerk
Kanker is gewoon kut, legt Eva uit. “Maar chemo vind ik het ergste. Daarnaast hangt er een beladen sfeer om het woord kanker.” Toch ziet Eva ook dat haar ziekte haar mooie dingen bracht. “De relatie tussen mijn man en mij is inmiddels ijzersterk. We begrijpen elkaar in alle opzichten en hij is er onvoorwaardelijk voor mij. Het is heel mooi hoe hij dat doet.”
Eva legt uit dat ze nu eenmaal slecht stil kan zitten. Als ze zich goed voelt, maakt ze zich graag nuttig. “Samen met mijn arts heb ik een patiëntendemonstratie gegeven op de Erasmus Universiteit. Daarnaast doe ik vrijwilligerswerk bij een inloophuis voor mensen met kanker, heb ik keramiekles en sport ik twee keer per week.”
Televisie
2,5 jaar leven met longkanker is volgens de prognoses erg lang. Eva staat ook stil bij de dood. “Daar praat ik veel over met Matthijs, maar ik blijf het een lastig onderwerp vinden. In juni dit jaar ging het heel slecht met me. Toen heb ik eigenlijk een bijna-doodervaring gehad. Sindsdien heb ik angst voor overlijden. Vooral om de mensen om mij heen achter te laten. Die angst komt met vlagen, maar ik praat er wel over.”
Eva deelt haar verhaal op haar social media-account Longeneeslijk. Wat ze tot nu toe geleerd heeft van haar ziekte en ook anderen zou willen meegeven? “Leef je leven nu en heb een beetje respect voor de mensen en dingen om je heen.”
