Skip to main content
Home » Gezondheid van de vrouw » Geen roze maar donkergrijze wolk: Leslie Keijzer had postnatale depressies
Gezondheid van de vrouw

Geen roze maar donkergrijze wolk: Leslie Keijzer had postnatale depressies

Foto: Feriet Tunc

Twee kinderen, twee postnatale depressies. Het overkwam Leslie Keijzer (34), bekend van o.a. het tv-programma Gooische Moeders. Ze schreef er een openhartig boek over, ‘Mama huilt harder’.

Zwanger zijn. Leslie Keijzer vond het naar eigen zeggen “fantastisch”. Mede door de hormonen die haar lichaam aanmaakte, voelde de bekende Gooische Moeder zich tijdens haar twee zwangerschappen erg goed. Dat veranderde drastisch na haar eerste bevalling in 2019: ze kreeg een postnatale depressie. Ook al werd die aanvankelijk niet als zodanig herkend. “Ik werd per dag meer down en was extreem vermoeid”, vertelt Leslie. “Maar ik dacht: misschien hoort dit erbij. En het zou op een gegeven moment vast wel weer weg gaan, toch? Dus ik zette een masker op en ging door.”

Doodsangsten en verdriet

Na de geboorte van haar tweede zoontje in 2021 werd Leslie wederom overspoeld door een tsunami van neerslachtigheid en verdriet. Ook ontwikkelde ze een heftige angst voor de dood en kwam een tijdlang nauwelijks meer haar huis uit. “Ademssessies, acupunctuur, ceremonies: ik heb van alles geprobeerd, maar niks hielp.” Andere vriendinnen met kinderen herkenden haar klachten niet. “Dat maakte dat ik me vrij alleen voelde. Met mijn buurvrouw kon ik wel praten, maar voor de rest zonderde ik me steeds meer af.” Uiteindelijk trok haar vriend aan de bel en werd er professionele psychische hulp ingeschakeld. “Na een paar weken medicatie merkte ik: hé, ik kan weer lachen. Beetje bij beetje werd ik weer mezelf. Een wereld van verschil!”

Het zou mooi zijn als het normaal zou zijn als je na je bevalling mag zeggen: nee, het gaat niet goed

Breken met taboe

Om anderen herkenning en steun te bieden, pende Leslie haar ervaringen op een openhartig boek: ‘Mama huilt harder’. Daarin laat ze niks onbesproken, ook niet haar meest donkere gedachtes. “Mensen zeggen vaak: wat knap dat je je verhaal vertelt. Maar ik ben nu eenmaal een open boek. Bovendien, ik vind dat hierover praten eigenlijk heel normaal behoort te zijn. Dat ik medicatie gebruikte voor mijn depressies, dat is toch geen zonde? Als je lichamelijk iets hebt, is het normaal om medicijnen te nemen. Maar als je mentaal niet gezond bent – want dat ís een depressie – dan schamen mensen zich dat ze dagelijks een pil moeten nemen? Ik strijd echt voor meer openheid, om het taboe eraf te halen. Het zou bijvoorbeeld mooi zijn als het normaal zou zijn als je na je bevalling mag zeggen: nee, het gaat niet goed. Want die de roze of blauwe wolk, die bestaat soms helemaal niet. Maar weet ook dat er hulp voor handen is. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen.”

Next article