Zwangere Mariëlle (34) over jarenlange vruchtbaarheidstraject: “Ik was blijkbaar nog onvruchtbaarder dan gedacht”

De 34-jarige Mariëlle is eind april uitgerekend, maar van een roze wolk was lange tijd geen sprake. Het duurde vier jaar voordat ze in verwachting raakte en nu het eindelijk gelukt is, merkt ze pas hoe zwaar het traject om zwanger te worden was. Ze zocht naar hulp en durft nu eindelijk te geloven dat ze binnenkort moeder wordt.  

Mijn partner en ik kwamen er al snel achter dat ik moeite had met zwanger worden. De huisarts verwees ons door en voor ik het wist zat ik middenin een traject. Eerst kreeg ik verschillende medicijnen om een ovulatie op te wekken, maar hier kreeg ik geregeld cysten van. We moesten iedere keer wachten tot die weg waren”, vertelt Mariëlle.

Dat proces duurde ruim twee jaar. Iedere keer als bleek dat Mariëlle niet zwanger was, voelde ze zich teleurgesteld. Toch zocht ze de moed om het telkens nog een keer te proberen: “Tot ik op een gegeven moment echt niet meer wilde. Het is zo frustrerend als je lijf niet doet wat je wil. Ik wilde gewoon even geen ziekenhuisbezoeken meer en geen ‘polonaise’ aan mijn lijf.”  

IVF-behandeling 

Mariëlle en haar partner besloten dat het tijd was voor de volgende stap: IVF. Bij een IVF-behandeling worden de eicellen met een hormoonbehandeling ‘gerijpt’. Vervolgens worden ze uit de follikels gehaald en in het laboratorium samengebracht met een zaadcel. 

“Ik vond het weghalen van de eicellen erg onprettig. Het roesje sloeg niet aan en ik bleek overstimulatie te hebben. Toen de arts mijn eierstokken zag, zei ze dat ze wel ontploft leken en ik had zelf ook al het gevoel alsof ik meloenen in mijn buik had. Het leeghalen van de follikels was voor mij erg pijnlijk en duurde langer dan verwacht. Ik was opgelucht dat ik weer naar huis kon, maar later bleek dat er vocht in mijn buikholte liep, waardoor ik opgenomen moest worden in het ziekenhuis.”  

‘Onvruchtbaarder dan gedacht’

Mariëlle herstelde gelukkig snel en van alle eicellen die uit haar waren gehaald, lukte het om er drie te bevruchten. Een stuk minder dan verwacht: “De artsen dachten dat er een goede kans was op vijftien embryo’s. Toen werd ik wel even met m’n neus op de feiten gedrukt. Ik was blijkbaar nog onvruchtbaarder dan gedacht.” 

De bevruchte eicellen werden teruggeplaatst en na een traject van vier jaar, kreeg Mariëlle eindelijk het verlossende telefoontje: “Ik bleek zwanger te zijn! We waren zo ontzettend blij en opgelucht dat het eindelijk was gelukt.”  

Toch sloeg de blijdschap al snel om in angst. “Ik realiseerde me dat er nog zo veel mis kon gaan. We zaten de hele tijd in een soort riedeltje dat alles misging, dus ik was bang dat ook dit een teleurstelling zou worden. Daar probeerde ik mezelf tegen te beschermen.”

In de zesde week van de zwangerschap kreeg Mariëlle ineens heftig bloedverlies. Ze dacht dat haar zwangerschap alsnog zou eindigen in een miskraam en ging direct naar het ziekenhuis: “De bloedingen bleken gelukkig onschuldig. Na een lange week wachten, kregen we een echo. We konden niet geloven dat het hartje toch klopte. Ons kleintje zat er nog”, vertelt ze opgelucht. Toch was ze erg geschrokken door het bloedverlies.

12 weken grens 

Pas toen Mariëlle twaalf weken zwanger was – en de kans op een miskraam kleiner werd – begon ze een beetje te ontspannen. Maar genieten van haar zwangerschap, lukte geenszins: “Je hoort weleens dat mensen zeggen dat ze op een roze wolk zitten tijdens hun zwangerschap. Daar was bij mij helaas toen geen sprake van. Doordat ik in een medisch traject zat, moest ik om de anderhalve week naar het ziekenhuis voor controle. Ik was dan weer eventjes opgelucht, maar leefde dan alweer toe naar de volgende afspraak.” 

Naast angst voelde Mariëlle zich ook schuldig omdat ze niet kon genieten van haar zwangerschap: “Dit is toch wat we wilden? Waarom ben ik dan niet blij? Gelukkig is mijn partner echt een steun voor me geweest en heeft dit ons dichter bij elkaar gebracht, maar ik besloot professionele hulp te zoeken.”  

Trein die doordenderde 

Haar huisarts verwees haar door naar een psycholoog. Uiteindelijk kreeg ik therapie om de nare ervaring van de punctie te verwerken. Dat heeft me heel erg geholpen en ik merk dat de scherpe randjes er af zijn. Ook is de angst weggezakt. Het lukt me nu beter om stil te staan en te zien waar ik de afgelopen jaren in heb gezeten. Het traject voelde als een soort trein die maar doordenderde. Bovendien kwam de hele coronaperiode er nog eens bij, waardoor ik vaak alleen naar ziekenhuisafspraken moest. Ik realiseer me nu dat het traject ook mentaal zwaar was.”  

Inmiddels kan Mariëlle genieten van haar zwangerschap. Andere vrouwen die nog middenin het traject zitten, of er net aan beginnen, wil ze op het hart drukken af en toe eens pas op de plaats te maken en goed voor zichzelf te zorgen. “Tijdens mijn traject kreeg ik wel hulp aangeboden, maar dat had wat mij betreft meer gekund. In het ziekenhuis zijn ze natuurlijk vooral heel praktisch met je lijf bezig, maar dat het een weerslag heeft op je psyche, wordt nog weleens vergeten. Maar vergeet niet dat je zelf de touwtjes in handen hebt”, benadrukt Mariëlle.

Ik wilde gewoon even geen ziekenhuisbezoeken meer en geen ‘polonaise’ aan mijn lijf 

We waren zo ontzettend blij en opgelucht dat het eindelijk was gelukt