Hiv? Dat was wel het laatste waaraan Pauline Moret dacht toen ze al enige tijd tobde met haar gezondheid. Toch klonk in 2006 de diagnose.
“Ik was een klassiek geval van de ver-van-mijn-bed-show. Nooit gedacht dat ik ooit met hiv te maken zou krijgen”, zegt Pauline Moret. “Het overkwam anderen, dacht ik.”
Diagnose
Op het moment dat ze in het ziekenhuis de diagnose hiv kreeg, is ze nog maar kort samen met haar toenmalige vriend. De twee besluiten het nieuws, dat inslaat als een bom, eerst samen te verwerken. Er breekt een zware tijd aan. Niet alleen is het in het begin onduidelijk wat Pauline precies te wachten staat. Ook krijgt ze te maken met een taboesfeer rondom de ziekte. “Dat was echt frustrerend. Ik had niets misdaan. Alleen de liefde bedreven met iemand die ik liefhad. Ondanks die onzekere tijd zag ik ook kansen. Ik kon laten zien dat je ook normaal over hiv kunt praten, en: dat iedereen ermee te maken kan krijgen.”
Woest
Pauline zet zich in als vrijwilliger om de ziekte bespreekbaar te maken. Ze figureert onder meer in een bewustwordingscampagne. Die valt op. “De eigenaar van mijn vaste adres voor een manicurebehandeling had me gezien, zo bleek. Tijdens mijn afspraak kwam hij met trillende handen aanlopen. Of ik alsjeblieft weg wilde gaan, en niet meer in zijn salon wilde komen? Ik wist niet wat ik hoorde. Woest was ik. Er is inmiddels al zó veel bereikt in de behandeling van hiv. Met medicatie is de ziekte niet eens meer overdraagbaar. Waarom is dat niet meer bekend? Er zijn ook nog steeds mensen die aan mijn vrienden vragen of ze niet bang zijn iets op te lopen door hun vriendschap met mij. Het meest waanzinnige hoorde ik laatst, toen het idee werd geopperd dat sommige vrouwen, ook die met hiv, misschien beter geen kinderen kunnen krijgen. Onbegrijpelijk, zeker omdat vrouwen met hiv dankzij medicatie het virus niet kunnen doorgeven en prima gezonde kinderen kunnen voortbrengen.”
Angst
Het toont volgens Pauline aan hoe belangrijk bewustwording over hiv nog steeds is. Er heerst veel onwetendheid. “Op de een of andere manier blijft hiv maar in de taboehoek hangen en bestaat er heel veel angst. Dat is zo jammer.”
