Rick Paul van Mulligen’s dochter had tot twee keer toe het RS-virus: “Mijn persoonlijkheid stond even uit”

Acteur Rick Paul van Mulligen, zijn partner René van Bakel en Nina de la Croix vormen samen met hun twee kinderen, Ko (8) en Bowie (3), een meeroudergezin. Hun dochter Bowie werd in 2021 en 2022 getroffen door het RS-virus. Rick Paul blikt terug op deze periodes.

Jij en je partner René wonen niet samen met de moeder van jullie kinderen, Nina. Hoe ziet de verdeling van jullie meeroudergezin eruit?  

“Die is fiftyfity. Wij hebben een nacht meer. Zeker als kinderen klein zijn, is de nacht niet altijd de meest leuke tijd. Nina is vrijgezel, dus wij hebben een nachtje meer erbij. We willen ernaartoe werken dat we dat nu ook langzaam wat meer gelijktrekken, dat zij om de zoveel weken je een nacht erbij heeft maar wel op vaste dagen in de week. We eten ook bijna wekelijks bij elkaar en gaan gezamenlijk op vakantie. Dus we zijn ook een grote familie met zijn allen.”   

Acht jaar geleden werd je vader. Wat heeft vaderschap jou gebracht? 

“Het heeft me enorm veranderd, maar geleidelijk aan wel. Andere dingen zijn belangrijker geworden, zo ben ik bijvoorbeeld een vroege vogel geworden. Ik dacht dat geluk en plezier hebben vooral vroeger in feesten zat, erop uitgaan, avonturen beleven en nu kan ik dat veel meer hebben in kleine dingen. Ik geniet gewoon zo van thuis zijn, gelukkig daar zitten met spelende kinderen. Dat geeft me al voldoening. Ik ben een stuk rustiger geworden ook en een stuk minder onzeker. Dat is minder belangrijk geworden. Ik maak me tegenwoordig minder zorgen om dingen op m’n werk.”  

Relativeert het?  

“Ja, heel erg. De navelstaarderij is een beetje weg. Het is af toe nog wel eens, maar daar is niet altijd tijd voor. Ik heb geen tijd om eindeloos dingen na te gaan. Ik denk ook: komt allemaal wel goed. Ik heb ook met voorstellingen spelen als ik het heel spannend vind, of met een auditie, wat er ook gebeurt, ik ga naar huis, daar zitten gewoon twee mensjes die heel blij zijn dat ik kom. Wat ik vandaag ook gedaan heb. Dat vind ik heel fijn.”  

Wat er ook gebeurt, ik ga naar huis daar zitten gewoon twee mensjes die heel blij zijn dat ik kom

Hoe zorg je ervoor dat René, Nina en jij allemaal op een lijn zitten?    

“We hebben zogenaamde ‘APK-momenten’. Dat doen we ongeveer een keer in de maand, soms een keer in de twee maanden. Dan gaan we met zijn drieën aan tafel en dan gaan we alles bespreken wat we willen bespreken. Alles praktische dingen die met de kinderen te maken hebben. Bijvoorbeeld, hij zit op een sport, maar hij wil niet meer. Wat doen we er mee? Maar ook: ik vind dat ze nu al op zwemles moet. Dat soort kwesties. Maar ook bijvoorbeeld uitspraken van elkaar die we onprettig vonden. Eigenlijk alles wat je tegenkomt in relaties en te maken heeft met ouderschap. Alle angels worden zo overal uitgetrokken. Dat werkt ontzettend goed. Zo kan je alle spanning uitspreken. Soms is dat een heel onprettig gesprek, maar we komen er altijd goed uit.”   

Afgelopen jaar werd jullie dochter Bowie voor de tweede keer opgeschikt met het RS-virus. Wat gebeurde er precies deze keer?  

“Als Bowie verkouden of grieperig wordt, dan slaat dat op haar ademhaling. Dan wordt ze heel kortademig. Toen dat gebeurde zijn we meteen naar de dokter gegaan. De dokter gaf direct aan dat het niet goed was, dat haar zuurstofopname te laag was. Alleen omdat ze al veel groter was, dan toen ze het virus voor het eerst opliep, was ze veel sterker. Het RS-virus is vaak alleen maar gevaarlijk voor kleine kinderen. Dan zijn de borstkasjes niet sterk genoeg, om goed op en neer te kunnen gaan tegen al dat slijm. Inmiddels was zij groot genoeg dat dat wel kon. Ze moest wel weer opgenomen worden omdat ze wat astmatische klachten heeft, maar het werd niet zo erg als de eerste keer. We hoefden dit keer niet naar de IC. Ze moest twee dagen wat extra zuurstof krijgen en werden erg gerustgesteld. Ik had ook EMDR-therapie gehad voor de vorige keer, dus ik werd ook niet getriggerd met een gevoel van “o, daar gaan we weer”. Maar we wilden wel heel graag weten wat er precies met haar aan de hand was. Het is prima dat ze weer het virus heeft, dat kan je jaarlijks krijgen, maar het mag niet zo zijn dat ze telkens in het ziekenhuis terecht komt.”  

“Tegenwoordig hebben we een eigen kinderarts toegewezen gekregen. Dat is heel fijn. Als het weer gebeurt hoeven we niet de hele riedel van huisartsen door, terwijl wij allang zien dat ze moet geholpen worden. Het is heel fijn dat we nu een kort lijntje hebben, die haar kent en haar in de gaten houdt. Gelukkig is ze sindsdien veel groter en sterker en heeft ze er nauwelijks last van. We hebben ook allemaal technieken en hulpmiddelen gekregen om te voorkomen dat ze weer moet worden opgenomen.”  

Wat voor een impact had dit op het gezin?  

“De eerste besmetting had een grote impact op ons leven. Toen ze in 2021 voor het eerst het RS-virus opliep hebben we direct de huisartsenpost gebeld. Ze schrokken erg toen ze haar zagen en ze werd direct meegenomen in de ambulance. Ze heeft toen bijna een maand in het ziekenhuis gelegen, waarvan ze acht of negen dagen op de IC lag. Dat heeft grote impact gehad, ook op onze zoon Ko. Al ging hij er heel praktisch mee om, zo wilde hij weten of ze doodging. Toen hem werd verzekerd dat ze niet zou komen te overlijden vond hij het allemaal goed. Hij was stuk minder emotioneel en erg sterk. De tweede keer konden wij hem ook veel sneller geruststellen omdat wij ook minder ongerust waren.”  

Duurde het lang voordat Bowie zich weer volledig fit voelde? 

“De tweede keer ging het redelijk snel, maar de eerste keer duurde het herstel erg lang. Toen moest ze weer leren lopen omdat ze zo was verslapt. Het duurde een paar maanden voordat we dachten: nu is ze er weer. Ze heeft toen ook zoveel medicatie toegediend gekregen dat ze daar moest ze ook van moest afkicken.”   

Wat zou jij andere ouders willen meegeven omtrent het RS-virus of ziekte bij je kind?  

“Allereerst, voel je nergens schuldig over en trek altijd aan de bel. Wij hebben ook uitgesteld om te bellen naar de huisartsenpost omdat we eerst vreesden dat we ons aanstelden. Dan wil je niet zo’n overbezorgde ouder zijn. Maar wees maar wél gewoon die overbezorgde ouder. Want als kinderen vreemd ademhalen, dan is het gewoon niet goed. Daar moet je echt wel heel alert op zijn. Wat ik verder heel fijn vond, is dat de hulp van het Emma Kinderziekenhuis ook erg was toegespitst op ouders. Ze waren erg goed in de nazorg. Maak hier als ouder zeker gebruik van. Denk er niet te luchtig over na, dat je het allemaal wel aankan of dat je er vanzelf overheen komt. Want de klap komt daarna. De overlevingsstand is een fantastisch mechanisme: het ziekenhuis kom je wel door, dat lukt inderdaad, maar durf daarna dan ook aan de bel te trekken. En het is oké dat je je misschien heel rot en naar kan voelen. En dan kunnen mensen wel zeggen, je kind is niet meer in het ziekenhuis, dus het is toch oké? Maar neem die ruimte in om met iemand te praten, je partner of een vriend. Ik raad het zeker aan om het er met iemand over te hebben. Want het heeft gewoon heel veel impact.”   

De overlevingsstand is een fantastisch mechanisme: het ziekenhuis kom je wel door, dat lukt inderdaad, maar durf daarna dan ook aan de bel te trekken

Hoe uitte deze nasleep zich bij jou?  

“Ik vrolijkte niet op. Ik raakte een beetje in paniek dat het voorbij was bijna. Omdat ik niet goed begreep wat ik dan moest doen. Ik was heel erg bezig met het praktische: wat moet ik doen? Ik had heel veel energie en kon niet meer slapen en toen ging piekeren. Ik werd niet eens somber maar extreem verdoofd. Ik kon nergens meer van genieten en mijn lichaam tintelde. Ik hoefde maar langs het ziekenhuis te fietsen en ik begon te hyperventileren. Mijn hele persoonlijkheid stond uit. Iedereen dacht dat het leven weer doorging want Bowie was weer gezond. En ik voelde alleen: dat is wel zo, maar ik voel dat niet. Ik snap niet wat ik moet doen. Bij de nazorg en nagesprekken met de psycholoog van het ziekenhuis brak ik. De psycholoog zag direct in wat er gaande was en raadde me aan hulp te zoeken. Dat heb ik meteen gedaan en dat heeft ontzettend geholpen.”  

Herkende je co-ouders René en Nina zich hier ook in?  

“Ik heb er heel goed met zowel Nina als met mijn partner René over kunnen praten. We hebben het tijdens die periode fantastisch met zijn drieën gedaan. Toen was het een zege dat we met zijn drieën waren überhaupt. We zijn ook heel open geweest over de impact en nasleep. Ik voelde heel duidelijk dat ik ben van de wagen was gevallen en Nina en René niet. En dat was ook zo. Ze herkende alles wel wat ik zei, maar zij hadden hier geen last van. Ze vonden het ook een hele nare periode en ervaarden ook heel veel verdriet, maar zij klauterden gewoon weer op daarna. Zij konden het van zich afschudden en ik niet. Maar dat was altijd oké. Er was geen onbegrip en zij zagen ook dat ik hulp nodig had. Ik heb me nooit rot gevoeld of mezelf een minder goede ouder gevonden hierdoor.” 

Is gezondheid nu een prominenter thema bij jou als ouder? Of zijn jullie hier als gezin waakzamer over?  

“We voelen ons wat vaker gezegend dat we gezonde kinderen hebben. Ons neefje, het neefje van Nina, is vorig jaar overleden. Hij was gehandicapt en slechts 9 jaar oud. Dus we hebben ook van heel dichtbij meegemaakt wat echt verlies betekent en dat was vlak na de zomer met Bowie. Achter elkaar hebben we dus meegemaakt hoe fragiel het leven is en hoe überhaupt onmenselijk het is om een kind te verliezen. Dus we voelen ons bovenal heel gezegend dat we twee gezonde kinderen hebben. Maar je hebt als ouder natuurlijk altijd een ingebouwde angst voor de dood en voor wat kan er gebeuren. En dat is een gedachtegang waar je niet naar toe wil gaan, want dat vind ik soms verlammend. Maar dat ik heb meegemaakt dat het echt kan gebeuren heeft alles wel veranderd. Ik ben wel een ander mens sindsdien. En gelukkig door therapie nu wel positief, alleen ik waardeer het leven nu meer. Maar het is gelukkig niet dat ik er angstig van ben geworden of in iedere stoeprand een gevaar zie. Maar ik heb wel het gevoel dat ik in die afgrond heb gekeken en dat was absoluut niet fijn.”  

Eerder dit jaar werd bekendgemaakt dat je naast de Podcast Co & Zo met Nina ook een boek gaat uitbrengen. Waar zal het boek over gaan?  

“Het zal gaan over ons gezin. Wij zullen niet per se voorschrijven hoe je het moet doen. Maar wij zullen aan de hand van grote thema’s die je tegenkomt in het co-ouderschap. Wij praten dan vooral over hoe wij gekomen zijn tot hoe wij het uiteindelijk zijn gaan doen. Kortom, we bespreken wat het co-ouderschap ons brengt en wat we tegenkomen.”