Een emotionele reis begon toen de 6-jarige van Sandra uitviel op school vanwege autisme. Stichting Mama Vita stond haar bij in het doolhof van zorg en onderwijs. Ze blikt terug op de afgelopen jaren.
“Op 6-jarige leeftijd viel onze zoon uit op basisonderwijs. Al snel bleek dat hij ergens in het autistische spectrum ronddoolde en door alle prikkels en enorme klassen het niet meer trok. In eerste instantie wilde ik er niet aan maar toen de school mijn zoon niet meer wilde en wij noodgedwongen op zoek moesten naar een speciale school, begon het kwartje te vallen. Ik hoor mij nog zeggen tegen hem: ‘Lieverd, deze school is te druk voor je, je gaat nu naar een school waar het beter en veel rustiger voor je is”.’ Yeah right, dat was even een kleine misvatting van deze mama. Beter wel, maar rustiger? Kinderen met ASS die vooral behoefte aan rust en een stukje veiligheid hebben samen in een klas met kinderen met gedragsproblematiek blijkt geen fijne combinatie.”
Stichting Mama Vita
Stichting Mama Vita is een organisatie voor moeders met een kind/kinderen met autisme. Om hen te verbinden en in hun kracht te zetten organiseren zij door het hele land maandelijkse bijeenkomsten. Sandra: “Ondertussen leerde ik Stichting Mama Vita kennen. Ik ben destijds al tegensputterend meegesleept door de toenmalige regiomoeder Evelien die ik kende van het schoolplein. Want in mijn optiek redde ik het allemaal wel en ik zat helemaal niet te wachten op een groepje ´van die moeders” waar iedereen zat te klagen over hoe zwaar ze het allemaal hadden.”
“Niets bleek minder waar te zijn. Uiteraard werd en wordt er nog steeds wel eens een traantje weggepinkt en ook zeker nog wel eens geklaagd over hoe traag en ontoereikend de zorg en het onderwijs voor onze kinderen is maar wat mij zo ontzettend aanspreekt aan Mama Vita is dat empowerment voorop staat!”
Passend onderwijs
“Die empowerment had ik ook wel nodig. Want ondanks speciaal onderwijs bleef het pad van mijn zoon hobbelig.
Voor zijn vervolgonderwijs heeft hij de laatste 2 jaar noodgedwongen buiten de regio op school gezeten, omdat er in onze regio toen (en nu nog steeds niet) thuisnabij onderwijs voor VMBO-T en hoger aanwezig is. Noodgedwongen reisde hij elke dag met een leerlingenvervoer. Fijn dat zo’n regeling is maar hij kon niet even met een vriendje na school spelen of door weer en wind naar school fietsen. Juist dat wat zo belangrijk is voor de ontwikkeling van kind!”
Martine Delfos
“Door Mama Vita maakte ik kennis met het gedachtegoed van Biopsycholoog Martine Delfos. Op een landelijke dag (die Mama Vita elk jaar organiseert) heb ik haar horen uitleggen: ‘Heb vertrouwen, vroeg of laat komt het goed. Kinderen met ASS hebben een versnelling en vertraging tegelijk.’ Zij kreeg gelijk! In zijn eindexamenjaar voor VMBO-T heeft mijn zoon een presentatie van zijn profielwerkstuk inzake medische ontwikkelingen in de 1e wereldoorlog gegeven. Een presentatie… nooit verwacht dat hij mét zijn ASS dit zou kunnen, ik zat lichtgevend in de zaal!”
Regiomoeder Mama Vita
“In 2016 ben ik regiomoeder geworden. Positiviteit, elkaar omarmen, inspireren en stimuleren zijn de vier pijlers waar het bij Mama Vita allemaal om draait. Onze regiomoeders, die actief zijn door heel Nederland, dragen dit ook via de Mama Vita-bijeenkomsten uit. Juist de moeders die het thuis niet altijd even makkelijk hebben, en dat is bij sommige een understatement. Zijn hebben zó’n enorme behoefte aan een momentje voor zichzelf om de batterij weer op te laden zodat zij de situatie thuis weer met frisse moed aankunnen.”
“Mijn streven is dat ‘mijn’ moeders aan het eind van de avond weer “blaid” (=Zaans voor blij) naar huis gaan en daardoor de zware taak als moeders van een kind met autisme beter kunnen dragen!
Het feit dat er al meer dan 500 moeders bij Mama Vita zijn aangesloten geeft aan dat er enorme behoefte is aan groepen met gelijkgestemden!”
Eind goed al goed?
“En mijn zoon? Hij heeft deze zomer zijn MBO-opleiding afgerond en werkt 3 dagen in de week. Uiteraard loopt hij af en toe nog tegen dingen aan die terug te leiden zijn naar zijn autisme. Maar, ondanks zijn hobbelige pad, heeft hij zijn leven momenteel goed op de rails.”
