Obesitas zegt niets over wie je bent, het zegt iets over het gewicht op de weegschaal

 Allereerst is Obesitas — voor iemand die het ondergaat — een complex geheel van factoren, waarbij nog veel onduidelijkheid is over het ontstaan ervan. Vaak wordt obesitas gezien als een gebrek aan wilskracht in combinatie met te veel eten. Echter, dit is een veel te simpele weergave van de realiteit en doet ook geen recht aan de jarenlange worstelingen van iemand met obesitas. En op het moment dat iemand besluit om zich te laten behandelen, bijvoorbeeld door een maagverkleining moet hij/zij wederom tegen de vooroordelen opboksen en zich verantwoorden. 

Obesitas heeft niets te maken met wie je als persoon bent, het zegt niets over je karakter maar over je gewicht op de weegschaal. Echter, omdat iedereen het aan je ziet als je overgewicht hebt, is het niet gek dat veel dikkere mensen zich zijn gaan verantwoorden voor dat overgewicht. Als in de maatschappij het beeld blijft heersen dat slanke mensen gezond en gelukkig zijn en dikke mensen ongezond, en dat die dat aan zichzelf te danken hebben, begrijp ik het wel als je de barricades bent opgegaan. Mensen met obesitas zijn zich gaan verantwoorden en identificeren met dat wat er in de maatschappij wordt gezegd over obesitas. Namelijk dat ze zelf de schuld zijn van hun overgewicht. Echter, dit is niet juist. Het is te eenvoudig om te zeggen dat mensen met obesitas te veel vet voedsel hebben gegeten en te veel calorierijke dranken (zoals frisdranken en energiedrankjes) hebben gedronken. Vaak is de werkelijkheid complexer. We zien zelfs regelmatig dat mensen met obesitas zelfs te weinig eten of dat hun spijsvertering is verstoord. Door het ernstige overgewicht — dat zij met zich meedragen — ontstaan langzamerhand allerlei fysieke (lichamelijke) problemen en vaak ook nog psychische problemen. De oorzaken van obesitas zijn dus erg divers. 

Wat veel mensen met overgewicht ervaren is dat ze zich al zó vaak hebben moeten verantwoorden, alleen maar omdat ze overgewicht hebben dat ze zich gaan gedragen in uitersten. Wat me vaak opvalt bij volslanke mensen, is dat ze ofwel heel teruggetrokken zijn geworden ofwel juist de barricades zijn opgegaan om te vechten voor wie ze zijn als mens. En buiten het feit dat ik dit begrijp, ga je hiermee voorbij aan het feit dat obesitas een aandoening is. Obesitas zegt niets over wie je bent als mens. Ik denk dat als mensen met obesitas en mensen met een maagverkleining hun overgewicht zelf ook meer los gaan zien van wie ze zijn dat ze daar dan ook gemakkelijker het gesprek over kunnen aangaan. Want hoe kunnen anderen weten wat het voor ons betekent, als we ze dit niet uitleggen? Hoe kan iemand weten dat iemand met een maagverkleining levenslang aanpassingen moet doorvoeren als wij dit niet vertellen? Als ik reuma zou hebben, zeg ik ook niet: “Hoi, ik ben Marie-josee, ik heb reuma, maar ik ben wel een mooi mens en ik heb innerlijke schoonheid.  Waarom dan wel bij obesitas? Verandering begint met erover te praten. En ik denk dat er in onze maatschappij óf te snel geoordeeld wordt, óf te snel geroepen wordt dat obesitas een ziekte is en jij je moet laten behandelen. Terwijl daarbij niet naar de oorzaak wordt gekeken van obesitas. Daardoor krijgt de persoon met obesitas niet eens rustig de kans om te bekijken wat zijn of haar overgewicht betekent. De simpele vraag ‘heb je last van je overgewicht’ zou al een andere opening kunnen geven. Gun iemand met obesitas de tijd om zijn of haar keuzes te kunnen maken. En als die niks wil doen aan obesitas, ook prima! Juist het gesprek blijven aangaan zorgt ervoor dat mensen met obesitas niet de barricades op hoeven te gaan, of zich gaan terugtrekken in eenzaam eten.