Je kind zindelijk maken, dat kan een uitdaging zijn. Maar wat als de ‘natte broeken’ blijven? De 8-jarige Raf weet dit maar al te goed. Zijn vader Bob vertelt over hun ervaringen – en hoe zij het tij wisten te keren.
Hoe kwam je erachter dat jullie zoon incontinentie heeft?
“Toen Raf een jaar of tweeëneenhalf was begonnen we met het potje, zoals ieder ander. Dat ging moeizaam en hij had vaak ‘ongelukjes’. Kan gebeuren natuurlijk, maar bij ons duurde het wel erg lang. Plassen werd bovendien een gevoelig onderwerp, er kwam veel druk op te staan. Toen Raf vijf was, zijn we via de huisarts bij de uroloog gekomen. Een echo liet zien dat zijn blaas aan de kleine kant is en niet goed volgroeid is. Maar dat is bij Raf niet de main issue.”
“Vanwege andere klachten zijn we twee jaar geleden met Raf bij een psycholoog en orthopedagoog beland. Vervolgens zijn we een psychologisch traject aangegaan, waarin duidelijk werd dat hij de aandachtstekortstoornis ADD heeft. Dat betekent dat Raf veel in zijn hoofd zit, wat het plassen zonder meer beïnvloedt. Hij is zó ontzettend druk in zijn hoofd, dat het signaal van zijn blaas naar zijn hersenen vaak niet aankomt.”
Hoe communiceren jullie hierover?
“Raf heeft op school een spreekbeurt over zijn incontinentie gehouden. Heel slim, want zo haal je de angel eruit voor wat pesten betreft. Verder hebben mijn vrouw en ik met de jaren besloten om ‘plassen’ minder onderwerp van het gesprek te laten zijn. Daardoor wordt het minder beladen, wat fijner is voor Raf. Want het punt is met incontinentie is dat je kind toch ergens gaat denken: ‘ik doe het niet goed’. Wat een enorme deuk kan geven qua zelfvertrouwen. Als je het er continu over hebt – laat staan erover gaat mopperen – wordt dat alleen maar erger.”
Incontinentie is minder zeldzaam dan je denkt; het is belangrijk dat er meer openheid over komt
Zien jullie verbetering?
“Het is voor ons een lange zoektocht geweest om met Rafs incontinentie plus ADD om te gaan en bovenal: een oplossing te vinden. Veel mogelijke hulpverleners en behandelingen hebben de revue gepasseerd en Raf heeft tal van hulpmiddelen geprobeerd. Maar gelukkig gaat het nu eindelijk beter, dankzij nieuwe technologie. Eindelijk zit er een stijgende lijn in! Op school gebeuren er geen ongelukjes meer en we gebruiken alleen ’s nachts nog luiers. De druk is er daardoor voor Raf meer af en vooral: ik zie hem echt weer opbloeien!”
Heb je advies voor anderen?
“Hoe zwaar en langdurig deze trajecten ook kunnen zijn – wij weten dat als geen ander – zou ik vooral willen zeggen: er is hoop! Blijf in gesprek gaan over dit onderwerp, zowel met hulpverleners als je eigen directe omgeving. Maak het bespreekbaar, dan gaat het taboe – wat helaas nog op dit onderwerp zit – er meer af. Bovendien: incontinentie is minder zeldzaam dan je denkt. En hoe fijn is het niet om te weten dat je er niet alleen voor staat?”
“Nog een concrete tip: laat als ouder je eigen frustratie niet de boventoon voeren. Een kind met incontinentie is kwetsbaar en weet zelf ook wel hoe vervelend de situatie is. Je kind heeft er veel meer aan dat jij er voor hem of haar bent. En als ouder uitstraalt: ‘ik ben er voor je en ik zorg voor je’. Behoud dus de rust, het geduld en zeker ook de liefde.”
