Tien jaar geleden kreeg Melissa Todd, toen vijftien jaar, last van vreemde plekjes op haar huid en schilfers in haar haar. Pas op het moment dat ze het niet langer kon verbergen ging ze naar haar huisarts.
“In het begin waren het nog maar een paar plekjes. Dan probeer je het te negeren. Toen vooral de jeuk steeds erger werd, ben ik uiteindelijk toch naar de huisarts gegaan. Die vermoedde al snel dat het ging om psoriasis.”
“Ik weet niet eens meer hoeveel verschillende ziekenhuizen ik heb bezocht, bij hoeveel artsen ik onder behandeling ben geweest en hoeveel verschillende therapieën ik heb gevolgd. Wat ik wel weet is dat niets hielp en dat het zelfs steeds erger werd. Op een gegeven moment zat ik echt helemaal onder. Ik schaamde me voor mijn lichaam. Het was duidelijk zichtbaar en ik had het gevoel dat iedereen naar me keek.”
Lees meer: dr. Hok Bing Thio vertelt hoe je als arts moet omgaan met jongeren met psoriasis.
“Ruim acht jaar lang heb ik me weliswaar niet verstopt, ik bleef bijvoorbeeld naar school gaan, maar ik heb wel continu mijn lichaam bedekt. Het hele jaar door, ’s winters en zomers, droeg ik lange broeken en truien of blouses met lange mouwen. Zwemmen deed ik natuurlijk helemaal niet. Het was niet eens zo dat ik niet wilde dat anderen het zouden zien, ik wilde het zelf niet zien. Ik kleedde me uit in het donker, douchte in het donker en kleedde me weer aan in het donker.”
De artsen bleven positief. ‘Het wordt echt beter’. Nu weet ik dat ze gelijk hadden. Je moet niet opgeven
“Rond mijn drieëntwintigste kwam ik terecht in een kleine praktijk. Daar werd gestart met andere medicatie. Eigenlijk had ik me er al bij neergelegd dat mijn verdere leven zou bestaan uit jeuk en duidelijk zichtbare psoriasisplekken. Ik durfde ook helemaal niet uit te spreken dat ik behalve van die jeuk, die was soms ondraaglijk, ook van die plekken af wilde. Misschien had ik het idee dat ik dan te veel zou vragen, te veel zou willen, te veeleisend zou zijn. Gelukkig was die arts wel veeleisend. ‘Die jeuk gaan we aanpakken en die plekken ook’, zei hij. En dat deed hij ook. De jeuk werd minder en ik had na verloop van tijd minder en ook kleinere plekken.”
Lees meer: Laat jij je leven door psoriasis bepalen? Doe de test!
“Met dat resultaat was ik al best tevreden, maar de arts nog niet. Hij stuurde me door naar het Erasmus Medisch Centrum. Daar kreeg ik weer aangepaste medicatie en dat slaat enorm goed aan. De jeuk is helemaal weg en mijn lichaam en mijn hoofdhuid zijn schoon, echt helemaal schoon! Dan zou je denken dat het daarmee ook klaar is. Dat is echter niet het geval. Het is heel gek wat er met je gebeurt als het na zoveel jaar beter met je gaat. Dat die jeuk weg is, dat voel je en dat kun je niet negeren. Je hebt niet meer steeds de drang om te krabben, te koelen of druk uit te oefenen. Met het volledig verdwijnen van die zichtbare psoriasis op mijn lichaam en mijn hoofd kon ik echter niet omgaan. Ik zat vast in mijn oude gedrag.”
“Zelfs toen de plekjes weg waren, douchte ik nog altijd in het donker en moest ik me er echt toe zetten om een rok, korte broek en truitjes of blouses met korte mouwen te dragen. Ergens in mijn hoofd kon ik het nog niet accepteren en zat de gedachte ‘je hebt psoriasis’ nog vast. Dat had en heb ik natuurlijk ook. Die psoriasis gaat nooit meer weg, maar het is nu wel onder controle. Wat ik nooit durfde te dromen is gebeurd. Het voelt alsof ik een nieuw leven heb gekregen.”
Dit artikel is financieel mogelijk gemaakt door Abbvie.
Lees meer: Voor een optimale behandeling van psoriasis is een patiëntgerichte aanpak nodig.
