Dé vraag over vrouwenkwalen

Het is moeilijk toegeven, maar ik beken: vrouwen hebben zo hun eigenaardigheden. Sommige vrouwen dan, heus niet allemaal. En waar denk ik dan aan? Nou gewoon, aan van die blikken, van die mompeltjes en vooral ook van die hele diepe zuchten. Niet dat ze daar dan iets mee bedoelen hoor. Iedereen mompelt, kijkt of zucht toch wel eens? Helemaal waar.

Maar vrouwen gemiddeld toch nét even iets vaker krijg ik wel eens het idee. En daar hebben ze dan ook het volste recht toe! Ooit vond ik misschien van niet, maar ik ben om. Hoe dat zo gekomen is? Het begon allemaal toen dé vraag zomaar ineens en totaal plompverloren aan mij gesteld werd.

Verwarde blikken

Twee keer in vrij korte tijd en door twee totaal van elkaar onafhankelijke personen ook nog. Dát was wel dusdanig schokkend dat ik aanvankelijk niet veel verder kwam dan één van die totaal nietsbetekenende vrouwenblikken uit de kast halen. Al was het misschien wel een ietwat té hele duistere en verwarde blik. Maar een ander antwoord had ik simpelweg niet voorhanden.

Op de blik volgde na enige aarzeling uiteraard dan toch nog maar het gemompel. Het geluid dat ik uitperste leek nog het meest op een soort van twijfelachtige ontkenning. Vermengd met een flinke portie enorme vraagtekens. Verwarring alom. Direct en pasklaar en luidkeels antwoord op dé vraag had ik simpelweg niet.

Vrouwendingen

‘Wat was dé vraag dan?’, vraagt u zich misschien af. Nou, die begon met een opéénstapeling van allerlei van die vrouweneigenaardigheden. Kwaaltje hier, pijntje daar. Slapeloze nachten en vooral ook een heel stel totaal vastgeslagen kilo’s op de kont. Of waar ze anders ook mogen zitten. Niemand lijkt precies te weten waar ze zich exact bevinden, maar ze zíjn er wel. Aldus de weegschaal dan. Die in het ziekenhuis ook vooral. Geijkt en wel. De verpleegkundige die mijn BMI al jaren keurig vastlegt in allerlei lijstjes voor LADA-patiënten had met me te doen. Ze keek met me mee. Dacht diep na. Zocht naar oplossingen, mogelijkheden en opties. En vooral ook naar verklaringen.

En toen, na lang wikken, wegen en nogmaals mijn geboortejaar checken was dé vraag daar: ‘Zou het anders misschien kunnen zijn dat je al in de overgang bent?’

Herkent u de schok? Ik daver er nog van na af en toe.

Een gewaarschuwd mens telt voor hoeveel?

Voorin de 40 en dan zulke vragen op je afgevuurd krijgen? Ik was er nog totaal niet aan toe. Of toch wel? Dankzij Vuurvrouw weet ik inmiddels best wel dat de hormonale veranderingen al ver voor je 50^e beginnen. Dus…een gewaarschuwd mens…?

Nee hoor niks van dat alles. Een week of wat later zat ik bij een diëtiste en ook zij sloeg me met exact dezelfde vraag om de oren. En weer kon ik alleen maar totaal verward kijken en wat rondmompelen. Sommige vrouweneigenaardigheden zijn toch nog wat al te gek voor mijn tere zieltje merkte ik.

Maar, bij nader inzien: hoe erg is die vraag nu eigenlijk helemaal? Als ik sommige berichten van Vuurvrouw lees, dan mag ik juist heel blij zijn dát hij me gesteld wordt. En of het nu wel of niet de overgang betreft? Ik heb werkelijk geen idee. Maar, ik kan beter nu alvast een beetje aan het idee gaan wennen misschien.

En daarmee komt hij vanzelf. Wat? Dat derde typische vrouwending: Een hele diepe zucht….

Maar daar bedoel ik verder natuurlijk helemaal niks mee, dat is volkomen logisch toch?